Vliegende schijven, 2014, computertekening

Vreemd

Het is heel gek, maar als ik ga tekenen weet ik niet wat ik eigenlijk
teken. Ik ben het zelf die tekent, maar iemand anders geeft mij
steeds iets anders door. Mijn onderbewust domein weet de weg.
Kennelijk is mijn opslag te groot voor het nuchter denken. Iedere
rede is feilloos uitgeschakeld en de vrije val gaat zijn val doen. Het
gevolg is vaak een raadselachtige voorstelling, die ik vaak na jaren
kan duiden (of soms juist helemaal nooit). Niet alles werkt vanuit de
herinnering, dat is meer iets voor de klassieke kunst.
Het is bekend dat we beelden beter onthouden dan woorden. Veel
informatie registreren we zonder dat we er erg in hebben. Het on-
bewust onthouden is een onuitputtelijke bron voor kunstenaars.
Onder de oppervlakte van de bewuste gedachten schuilt een zeer
uitgestrekte wereld van indrukken waar we nauwelijks besef van
hebben. Dat moet mooi zo blijven, dat is geluk. Ze geven vorm
aan nieuwe vormen. Als een soort vervliegende schijven spoken
ze rond. Het mooie is ook dat je er dus niet op kunt vertrouwen.
Het is een soort memorie van een vergeetal. Je verwacht iets, maar
het loopt altijd anders af. Je lijkt veel te vergeten terwijl je werkt.
Misschien kan je zeggen dat in kunst de parallellen met je geheugen
zichtbaar worden.