Mogelijk leven, 1985, acryl, 80 x 80 cm

Stille tijd

Hij zag de schoonheid van het meisje, voelde de kracht van water
en aarde. Werd verliefd. Dat doen mannen. Hij spelde haar naam,
nam het hele alfabet. Mijn lichaam verdween daardoor, moest
ruimte maken, zelfs mijn ijle stem verstomde. Ik wist nu ben ik
haar verloren. Met mij is het afgedaan.
Dan ben je even woordeloos geboren. Of was ik nu in een stem
gestorven?
Wat wil ik hier zeggen?
Ik probeer poëtisch ruimte te geven aan een gevoel uit andere tijden,
toen ik van vloeibare engel een verlaten steen werd. Ik besefte dat
de kruimels op haar rok niet meer voor mij bedoeld waren. Het
maakte me zoals ze dat zeggen een tijdje deemoedig, niet wanhopig.
Daarom zocht ik de taal en haar schoonheid. Het spraakgebrek van
de schaduw was niet menselijk, was wreed. De schaduw had al het
licht gestolen, alleen van binnen was ik nog vol golven vuur.
Veel van steen was het enige wat ik uiterlijk voelde.
Ik weet niet wat steen werd, ik weet wel wat dood is, dichtte ik.
Maar toen ik weer wakker werd, kon ik alles weer recht breien.
Zij was geroofd en ik zag weer licht.