Tiny Heaven, 1998, acryl, 80 x 100 cm

Losse gedachten

Ik kijk naar een leeg doek en vraag: Wie ben jij? Daarna pas vraag ik:
Wie ben ik? Ik schrijf het woord voor woord op voor jou, lezer, en ook
voor mezelf. Van dit vragen en schrijven word ik heel gelukkig, zo ge-
lukkig als van een spelletje. Jij bent op zoek naar mij en ik ben op zoek
naar jou en mij. Eigenlijk zoek je mij omdat je op zoek bent naar jezelf.
En zo begint het spel en breken we onze tongen.
We hebben één doek samen. Dat is het speelveld waarbij we elkaar
zoeken en ontwijken.
Meestal beginnen we thuis.
Zelfs kinderen weten wat een huis is, hun huis en dat van de anderen.
Thuis is eeuwenoud en als we ouder worden begrijpen we dat een
huis in de eerste plaats een kamer is. Een kamer opgebouwd uit muren,
deuren, ramen. We bakenen af, onderscheiden binnen buiten. Wie naar
buiten gaat kan ook weer binnen komen en andersom. De kamers van
een huis zijn afgesloten maar wel licht- en luchtdoorlatend.
En soms ook mensdoorlatend.