Zogenaamd wild, 2009, bewerkte foto

De kamer

Ziehier een man. Ziehier een verlaten ziel, als een ieder.
Het zeldzaam goede van dit moment blijft onopgemerkt, ondanks
iedere opmerkzaamheid.
Wat hier gebeurt is heel duurzaam en raakt nooit uitgedoofd.
Misschien is dat vrij staren in de verte wel het mooiste nul-moment
van je leven. Misschien is dat het moment dat je hersens zich gaan
hergroeperen, dan wordt alles wat niet meer van toepassing is
voor altijd verwijderd. Niet meer bereikbaar, ergens diep en te ver
weggestopt voor bangere dagen, zal het je niet langer meer plagen.
Deze man heeft even geen wolfshonger, hij strijkt zijn geschapen
lichaam glibberig glad. Een miezerig bootje voert al zijn gedachten
weg in een wellustige oceaan en alles komt goed!
De vlezige kleur van de hemel maakt alvast de nomade van de
liefde wakker.
Ziehier een starende man. Hij is getuige van het onverholene.
Later zal hij er over vertellen. Niet nu. Zijn stem is niet levend.
Nu blijft nog even nu. Daarna is alles zogenaamd wild.