Nachtdenker, 2014, computertekening

Publiekelijk verval

De kijkers buigen hun zwanenhalzen over je gevleugelde oerdrift.
Hun ledematen staan strak gespannen, zij denken dat hun leven er
vanaf hangt.
Dat is natuurlijk niet waar, zo heb je het nooit bedoeld, jij schilderde
als een moordenaar onder het moorden. Jij was sneller dan terloops.
Uit alle knagende elementen leest men goedgelovig troost. Ik denk
dat men, in dit geval, met gemak kei en kiezel slikt als krenten.
Steeds groter wordt je echoput, die allang versteende stemmen laat
horen. Gestileerde zuchten en kreten kennen geen tijd.
De wind, de trouwe Hollandse wind, verfde je ogen tot spitse felle
vlaggen, je gaf je over, werd zonziek.
Soms zie ik je benen bengelen uit verre wolken, op dat moment
gaan de honden huilen als teken van groot gemis. Stel je nu eens
voor dat je was blijven leven, wat was er dan van Picasso terecht
gekomen? Een kakelend ei, dwalend naar een hemelse bode?
Hoe dan ook je verveelt je vast niet. Waarom zou je?
Toevallig zag ik vaak je geest in het licht blinken.
Je bent groter dan een oceaan in deze mislukte eeuwigheid.
Je wist: alles ziet er binnen anders uit dan van buiten.