Hartzeer, 2015, computertekening

Het beeld dat veranderde

Elke seconde lang deed ik een hardnekkige poging het mysterie
te begrijpen. A gauw viel de onweerstaanbare onverschilligheid
op me neer. Er was niets meer aan te doen, ik moest me gewon-
nen geven. Ik werd nog zwaarder neergedrukt dan voorheen.
Mijn hersenschimmen namen het al snel over.
Het deed zeer. Dit had ik niet verdiend. Het deed hartzeer.
Voortaan zou ik de reusachtige hersenschim altijd moeten dragen.
Met de zwaarte van een mud steenkool onderging ik gedwee mijn
nieuwste lot, er was immers geen ontkomen aan. Het monster-
achtige beest was geen last die niets uitvoerde. Het hield me voort-
durend bezig. Ik werd de verdrukte man, ondanks mijn krachtige,
elastische spieren. De zware last haakte zich diep in mij vast.
Het leek me het beste om een ernstig gezicht te trekken en de
gevoelde wanhoop niet te laten zien.
Dat hielp gelijk, ik zakte niet meer weg in het stof van de bodem.
De hemel leek verlaten door iedereen, ik zag niemand. Wonderlijk.
Mijn berustende gelaatsuitdrukking had iedereen weggejaagd. Ik
begon weer te hopen. Keerde terug op aarde.