Dubbelbeeld, 2015, bewerkte foto

Weinig schot

Alles is aanwezig – niets gebeurt.
Zo zou je vandaag kunnen omschrijven. De stad is in de greep van
een druilregen. We blijven binnen. Op haar kamer, aan de rand van
de haastzone, wil Joyce iets moois gaan doen. Iets groots. Maar wat?
Het moet een aanzet worden voor het beste essay aller tijden. Dat
lukt natuurlijk niet. Zoiets willen is zoiets laten mislukken.
De muil van haar laptop blijft de hele dag wijd open staan.
De screensaver maakt overuren, toont grote verveling.
Alles is aanwezig – niets is zichtbaar.
Een stapel schrijfpapier schreeuwt het blanco vol, wil dat het eindelijk
geniaal wordt beschreven door een rechtshandige met veel gevoel.
Ze denkt er over na.
Wil een schrijversnaam aannemen.
Waar is de alcohol?
Ze steekt nogmaals een sigaret op, stoot de rook uit haar mond.
De druilerigheid blijkt ook bezit van haar te hebben genomen. De
stilte ruist zachtjes, ononderbroken voort. De tijd bepaalt de tijd.
Trage auto’s rijden voorbij als schepen in de volle mist.
Gezien haar leeftijd heeft ze er niet echt veel zin meer in.
Met een langgerekte zucht blaast Joyce de rook voor zich uit. Ze prikt
met een scherpgeslepen potloodpunt het bovenste vel door en liet een
afgeknapte punt achter.
Het wordt echt niets vandaag, dat is nu zeker. Het meesterwerk moet
maar even wachten.