Uittreding, 1998, schets

De schoen

Kees dacht aan de machtige tanden van zijn vader en voelde zich
wonderlijk kalm. Cora keek hem een tijdje aan. Haar verwarring
duurde een paar seconden. Ze besefte dat ze in een andere wereld
was beland en probeerde Kees weg te duwen. Het lukte niet helemaal.
Mijn schoen, schreeuwde hij.
Waar is mijn schoen?
Toen hij naar beneden keek ontdekte hij dat hij zijn linkeronderbeen
miste. Het bloed gutste er met golven uit. Een naar, schrikbarend
gezicht! Een afgerukt been is geen been meer. Zijn geschreeuw ging
over in onsamenhangend gebrul. Ondertussen lag Kees nog steeds half
over Cora heen. De paniek overheerste.
Schoenen waren in die tijd erg belangrijk. Alleen dode mensen waren
schoenloos. Schoenen houden de mens droog. Misschien gilde Kees
daarom wel zo om zijn schoen.
Waarom zei hij niet waar is mijn been?
Het besef een stuk lijf te missen was hem kennelijk te heftig.
Enfin, Kees redde het uiteindelijk toch, hij werd losgehaald van
Cora en met een heli naar een ziekenhuis vervoerd. Hij had liters
bloed verloren, zag lijkbleek, het hart bleef doorpompen.
En Cora?
Die mankeerde niets, was alleen in shock, praatte verward. Ze
wou van alles opbiechten. Haar ogen stonden groot en wild.
Anderhalve maand later bleek dat ze tegelijk waren uitgetreden.
Zulke natuurwonderen gebeuren maar zelden.