Noot, 1989, schets

Even is echt

Een levende geliefde maakte een mooi gedicht.
Het was zo onverholen mooi verteld dat ze nog wel een maand kon
teren op die verkregen heerlijkheid.
Kort daarvoor voelde ze zich nog een verlaten ziel, een onaangedane
spiegel. Ze was tijdelijk iemand die maar niet wakker wilde worden.
Maar nu, samen met deze heerlijke woordenman, glimlachte haar blos
zonder schaamte in de tedere lichtheid van het moment. Met grote
passen, meest de zijne, hield ze van hem. Vanuit de lucht hielden de
vogels hun in de gaten.
Ineens stond hij stil en maakte een grapje wat geen grapje was.
De melodie zweeg en lange rustmaten.
Hij groette beleefd en liep opgewekt fluitend van haar weg.
Zijn vlijmscherpe spot bekraste haar ziel.
De versteende, verliefde vrouw werd op slag blind.
Haar zoutbeslagen ogen lieten geen licht meer door.
De dag ging verder in eigen orde.
Het begon zo mooi. Even is net zo kort als het leven.