Sleutelwerk, 1998, 80 x 65, tekening

Later is ook tijd

Het is waar, oude emoties verplaatsen zich gemakkelijk van het ene object
naar het andere, alsof het subject zelf zou veranderen van verleden en van
toekomst.
Ik weet nog hoe ik ooit in kinderlichaam schreeuwde tegen de zee en meende
dat die zee daar van schrok en zich af en toe terugtrok na mijn hard geluid.
Door geen ander gevoel dan trots leefde ik verder in wilde harmonie.
Later werd alles helaas duidelijker en leerde ik dat de zee alleen maar naar
de maan luisterde en mij niet eens zag staan. Wel is het altijd zo gebleven
dat als iemand nadenkend over mij heen buigt het gewoonlijk donkerder
wordt. Nabije objecten smelten niet samen in gelijke emotie. Men buigt en
geeft duisternis.
Mijn innerlijke stem spreekt me vaak bemoedigend toe: wees niet bang,
schaduwen komen altijd op de vierde plek tot leven…
Niet dat ik er iets van begrijp, maar het stelt me wel gerust op dat moment.
Dan kan ik verder bezig zijn met mijn sleutelwerken te verzilveren, brieven
te schrijven aan mijn voordeur of lekker voortborduren aan mijn slaap.
Het maakt niet uit zolang ik maar de sleutel heb en mezelf met een bezoek
vereer.