Denkbare man, 2005, 100 x 80 cm, acryl

Oranje gloed

In huis was iets weg.
Toen hij ging zoeken vond hij van alles. Alles kwam terug van een plek
waarvan hij niet eens wist dat die bestond. Al die tijd had hij zitten slapen
kennelijk. Of tijdelijk geen hersens, dat kan ook.
Hoe was het zover gekomen?
Misschien had hij mensen kwaad gemaakt door net iets te veel te zeggen
over iets waar hij zich niet mee mocht bemoeien. Misschien had hij juist
te veel nagedacht.
Het spookte in zijn hoofd. Zijn sieraad was verdwenen.
De vraag was naar wie. Ze was weggegaan zonder het te zeggen, de slappe
lafbek. Als ze naar de denkbare man was gegaan zou hij gifgroen uitslaan
van kwade ergernis.
En dan, hoor, in de sterren klonk het blink! God belde aan eigen deur.
In een zilveren schaal echode haar geduldige stem.
Gauw liep hij naar de deur en daar stond zij, klaar om terug te komen.
Zie – zei ze – ik ben een minderkind –  maar die kende hij niet.
Het deelbare moment was geheel ontdaan van iedere seconde.
Hij liet haar binnen. Opnieuw.