Open mind, 2015, computertekening

Binnenman

Ferdinand was een complexe man. Hij wou dat hij op het land
geboren was, zodat hij kon willen dat hij in de stad geboren was.
Op die manier genoot hij dubbel zoveel, zei hij.
Hoe groter zijn gevoeligheid werd hij subtieler zijn vermogen om
te voelen. Des te absurder sidderde en beefde alles onder de kleine
dingen. Je moest een buitengewone intelligentie bezitten om niet
bang te zijn voor de oude dag.
En dat had hij! Zijn hersens draaiden constant op volle toeren.
Hij wist dat de kleinste dingen in hem konden kwellen; hij probeerde
zorgvuldig ieder contact er mee te vermijden. Als de zon te fel
scheen plaatste hij er subiet een wolkje voor. Zo kwam hij in zijn eigen
geluksmoment. Geen verbittering. Hij genoot van de oppervlakte
van het leven. Niet was absurd, zelfs niet het besef dat de mens, dus
ook hij, niets voorstelde.
Het uitsluiten van ieder doel en handelen dat hij zichzelf oplegde
was meteen zijn vluchtweg. Hij dreef op zijn super gevoeligheid. Was
het liefst in een dood park. Alleen daar werd hij kalm. Niets trok hem
naar boven, niets trok hem naar beneden. Hij vervulde zijn eigen
plichten. Die inspanning gaf hem veel voldoening.
Nee, voor hem was de lome, milde, bewolkte dag niet zacht. Hij vond
het eerder slordig blauw, net zo als zijn denkende binnenkant.
Uiterlijke dingen vond hij  nutteloos en zonder reden. Het bewustzijn
van niets was kamerbreed.
De vage zucht van wat niet durfde te leven had een zwakke adem.
Hij was zijn eigen broeder van de wereld, zoon van gecreëerde chaos,
die ergens diep in hemzelf bedacht dat de goden na hem kwamen.
Allemaal heel complex.