Omzien, 2011, computertekening

Aan de voet

Bergen kunnen zich vervelen zonder om te zien. Saaie rotswanden gaan
dan gekke gezichtjes trekken. Even kijken ze blij en meteen daarna
droevig om tenslotte snel af te sluiten met een vies gezicht. Soms hoor je
daarna het berggebulder in de vallei echoën.
Ik heb wel eens tegen een berg gezegd: “gaat het een beetje?” . Ook wel
“Wat is er met je”, maar kreeg nooit antwoord. De berg was dan ineens
erg neutraal of onverschillig. Zelfs als ik zei: “Wat ben je mooi!” hoorde ik
niets. Bergen kunnen zich blijkbaar goed verzetten.
Uit nood ben ik daarna maar gaan vertellen over een begrafenis, dat zou
de berg vast opbeuren. Ik vertelde over de begrafenis van een oudoom.
Ik wist niet zo goed wat ik als nicht aan moest trekken en ging uiteindelijk
in een stemming jurkje, door ons oma samengesteld uit haar voddenbaal.
Ik voelde me tevreden over het resultaat.
Ondertussen trok ik mijn totaalgezicht, omdat ik niet wist wat ik anders
moest doen. Een lange rij in zwart geklede mensen gaf klamme handjes,
mompelden daarbij snel, afgeraffeld hun naam tot slot. Soms voelde ik
zo’n natte hand op mijn schouder. Deftige dames zakten heel kort even
door de knieën.
Blijkbaar hield iedereen mij voor het verloren kleinkind.
“Kom op prinses, ik weet dat je het kan!” gevolgd door een knipoog, was
het dan.
Later hoorde ik via via, nooit gaat iets rechtstreeks in de familie, dat ik
me niet waardig genoeg had gedragen en dat mijn jurk ongepast was.
Volgende keer blijf ik mooi thuis.