Open deur, 2010, acryl, 150 x 95 cm

Wie is wie?

Een weg loopt niet. Jij loopt.
Niemand ziet mij, behalve een schurftige hond misschien.
Dan komt de wegloper thuis en krijgt zijn vragen.
Ben je trots op je werken?
Je zegt dat je alleen een beetje verbaasd bent, dat je het allemaal
hebt mogen realiseren. Maar jij was het wel die dat deed zonder er
mee bezig te zijn. Het is een lange weg, die nu ook kort lijkt te zijn.
Zijn kunstenaars onderling vrienden?
Kunstenaars zijn daar niet mee bezig, zij werken.
Vrienden zijn grote schilders, maar voelen ouderwets aan. (lacht)
Ze weten ook dat ik er zo over denk en ik vind het ook leuk hen
te choqueren. Ze willen voor hun inspiratie niet meer putten bij
mensen die beïnvloed zijn door onze cultuur, want dat geeft oorlog.
Liever lenen ze van kinderen en geesteszieken, omdat die nog zuiver
en eerlijk zijn, niet beïnvloed door onze massacultuur.
Dat heet inspiratie. Heel fris.
Therapie?
In zekere zin, het is maar net hoe je het bekijkt of wil bekijken.
Eigenlijk zou ik onder ieder werk moeten zetten: ik heb dit voor
u mogelijk gemaakt. Dan zou het pas af zijn.
Uiteindelijk heb je dan alles bereikt en dan?
Ach, oh, dat is niet altijd zo. Je begint met iets en het schilderij
zegt uit dwarsigheid je om dat anders te doen. Je doet een actie
en dan word je verplicht dat erbij te voegen en dat erbij te doen
en zo gaat dat dan verder. Dat is de praktische taal. En als zo’n
werk lukt, dan zeg je: Heel goed gedaan! (lacht).
Ben je een gelukkige man?
Ja, ik ben gelukkig omdat ik dat allemaal heb kunnen realiseren.
Maar ik ben ook wel een verbaasd man dat ik dat allemaal héb
gerealiseerd. Als ik verbaasd blijf dan is het goed. Ik geloof in
diesterke geest.
Is er muziek als je werkt?
Altijd!
Laten we daarom in stilte eindigen.