Vase of Peonies, 2015, bewerkte foto

Heroverd

Ooit vond ik wat oude glasnegatieven van mijn grootvader. Het
was moeilijk om te zien wat er op stond. Je moest er schuin langs
kijken bij een bepaald strijklicht, dan zag je enigszins de afbeelding.
Nu had ik in die tijd een vriend die fotograaf en artistiek was, een
zeldzame combinatie bij dat beroep. Hij wist er wel raad mee en
zou mij laten zien wat mijn grootvader ooit beroerde.
Een week later zag ik het resultaat en was ontroerd: het was een
halfprofiel van mijn grootvader (die in hetzelfde jaar stierf toen ik
werd geboren). Ik zag een sprekende gelijkenis, bijna eng. Het
negatief was door de tijd nogal beschadigd, waardoor het net leek
alsof het hoofd in een grote kool zat verstopt. Het was mooi om
even door de straten van hem te lopen. Zijn ijskoude slaap leek
gesmolten.
Later siste de opwinding in stilte weg en staarde ik verder dan
onze koppen. Een huis is zomaar vol. Mijn ruisende huig draagt
ver. Alle trilharen wuiven heftig in mijn steeds grotere oren.
Pas als de bron langzaam weg klapwiekt, zie ik ineens de vaas met
kop op tafel staan.
Ik laat mijn grootvader los. Snipper met mijn ogen. Zie een glim-
lach. Ik wil mijn lust lessen. Ik wil in eigen armen wiegen.
Zo kan ik bloemen van geluk rapen.
Ik open mij als een kabbelend boek. Ik wandel en wankel.
Wij veroveren elkaar. Ik lees mij als een boek van een ander.
Ik ben mijn eigen portier.