Zwarte maan, 2012, bewerkte foto

Eigen wil

Als ie fluit, vallen zijn tanden eruit, dat is beter voor het geluid,
zong het in mijn hoofd. Ik kreeg het er niet meer uit, het was
kamerbreed gevuld.
Ik kan dus lachen om zoiets onnozels, mijn lachsmid komt niet
van ver tot mijn groot geluk.

Maar als je palet je in de steek laat door niet ontvankelijk te zijn,
dan  ervaar ik het als verraad. Mijn schilderskroon verdwijnt in een
bos verlepte bloemen, mijn blijdschap verliest zijn geur. Ineens is
je palet een rottig monster, je gaat er van stinken, het rot aan jezelf.
De dichte deur is ook nog eens op slot.
Je ogen zijn dun geworden, maar je weet nog van schone tempels
waar vloervochtigheid je doet wankelen. Pas op voor een spagaat!
Nu wordt het tijd dat we weer de baas worden over het palet.
De kleuren moeten aandragen. Al het stijfzinnige smelt. Zelfs de
modderglansen willen sprankelen. Kleuren die vruchtbaar zijn vinden
vanzelf de oevers. De ijdele roem wil beslapen worden met het groot geoefende groen.
Zo gaat het, anders wordt het nooit wat.
Ook:
Het palet heeft de elegantie van een wendbare kont en is gewassen
door pigment.
Dit alles schreef ik bij zwarte maan.