Vreemde ondergang, 2015, computertekening

Hemelduw

Zoals een hert door zijn schutkleur het hout kan rekken, zoals een
havik de lucht vervangen, zo zag ik een grijze wolk zich verplaatsen
als een engel. Een sluwe schaduw blies het in gewenste vorm.
Als dat geen poëzie is, dan moet ik aandachtig en spoedig met een
dichter spreken. Dan eet die dichter tijdelijk mijn eigen vlees.
Waarschijnlijk spreekt nu het weerloze kind in mij. Zijn getekende
kreten verlaten mij nooit stil. Het zijn meer revolver roffels.
Het maakt mij achteraf mild, het kind verweekt je geest tot iets
zachts.
Spotvrij zitten we stil op de rand van het bed en vergelijken de
wil met de wens. Altijd een leuk spelletje. Doe daar de wellust en
de helderheid bij, plus het licht van de menselijke stilte en je hebt
zo een volledig leven te pakken.
Maar goed, een hemelduw, zelfs al is die grauw en grijs, is altijd
iets moois om te beleven. Het is alsof ware wijsheid en schone schijn
even samensmelten.
Eenmaal, meegaand, boven gekomen, zien we hoe de lieve vrede de
koude kudde inspireert.
Zie je wel, de wereld is goed.