Dwarrelman, 2015, computertekening

Plaatsbepalend

Het was het jaar van het dorp.
Het jaar van de verworteling.
Het jaar van het isolement.
Stadsbewoners kwamen kijken hoe dat eigenlijk ging. Ze zagen
tot hun verbazing dat het goed was. Alles zonder interesse, zonder
communicatie. Dat kan. Het was het jaar van asociaal gedrag.
En wie weet ook het jaar van de transparantie, hoewel ik dat ernstig
betwijfel. Hoe dan ook het was nergens zo moeilijk om jezelf te zijn
en te blijven als in een dorp.
Je kunt beter een zolderkamer in de stad hebben. Daar is het paradijs
ongestoord zichzelf. Hier kun je op zoek gaan naar de beste werelden.
Een stad heeft geen strand wat later water wordt, hier vloeien de
bloemen over in bloemen. Hier swingen alle kanten tegelijk, je hoeft
er maar eentje te kiezen.
Een stadsbewoner samplet vormen en ideeën. Toen wist hij het niet,
nu wel. Nu is hij vleesgeworden toekomst, hij zingt niet meer om de
angst te laten verdwijnen. Hij springt nu zachtjes uit de chaos. Zijn
klanken markeren zijn terrein, zoals vogels zingend hun territorium
afbakenen.
In de stad heerst het systeem van aantrekken en afstoten.