Zonnige jeugd, 2010, tekening, A4

Metamorfose

Iemand schreef een boek met als titel Waardeloze woorden.
Het werd een bestseller. Dat kan.
Zijn boodschap was verstopt in allerlei woordspelingen, je werd
er gek van. Of onzeker, niet meer veilig. Na het lezen van zijn
boek begon je de hele wereld vol achterdocht te bezien.
Geen aanrader wat mij betreft.
Wat moet je met:

Genoodzaakt wordt dit, want onvermijdelijk is dit.
De ruimte en de aantrekkingskrachten leggen ons
verdwijnen op. Wij kunnen ons niet langer ophouden
dan door ophouden in ons ophouden.

Dan weigeren je hersens toch verder iedere activiteit?
Wie de wereld zo raadselachtig beschrijft, wie zichzelf zo overschat,
verwisselt voortdurend van gedaante om niemand te zijn. Daar zal
wel een reden voor zijn. Het moet zo, anders red je het niet.
De recensie loog er ook niet om. De schrijver kreeg er flink van
langs. Hij werd zelfs een zwijmelneefje genoemd, die maar wat
schreeuwde met een belofte van pijn. Toen hij hem ook nog eens
ging uitschelden voor fijn geschaafde gore pooier, wou ik niet verder
lezen. Tenslotte ben ik goed opgevoed met een zonnige jeugd.
Dit was laag bijdegronds. Veel te laag om rechtop te blijven staan.
Ik heb een grondige hekel aan bukken op bevel.