Nachtman, 2015, computertekening

De natuur vertelt zelf

Inmiddels ben ik zover, ik wil mijn verhaal vertellen. Ik ben vast-
besloten, maar er zijn nog wel een paar vragen waar ik nog een
antwoord op moet zien te vinden.
Mijn informatiebron is een goede vriend en ook een opschepper.
Je kan aan het zenuwachtig optrekken van zijn linker wenkbrauw
zien dat hij fantaseert of liegt. Dat weet hij niet, ik ga het hem ook
niet vertellen.
Mijn vriend is verzamelaar van indrukken en daarom is hij heel
nuttig voor mijn te schrijven boek. Misschien had ik eerder aan
hem moeten denken om wat tijd te besparen. Aan de ander kant:
zijn uitleg kost ook veel tijd , hij is tamelijk breedsprakig, die vriend.

Waar ik beslist meer over wil weten is het aangrenzende bos.
Op één van mijn ochtendwandelingen heb ik daar een boom met
vreemde takken gezien. In de nacht zou je zomaar een zittende
man kunnen zien. Het vreemde zit in de vorm, die is rondslingerend
en als je even stil blijft staan wil de tak ook nog wel eens gaan
bladzingen.
Niet luid, maar toch. Het zijn La-la-la-takken.
Het eerste wat mij opvalt is de wending, ik raak niet uitverbaasd.
Hoe kan een tak zoiets bedenken? Er zit veel joligheid in de boom.
Of de natuur is richtingloos geworden, dat kan ook.
Voor geïnteresseerden: ik schreef er al eens over in Brown Breezer,
begin 2000, toen heette het Lentewind.
(vrij vertaald werd dat: Optical Illusion).