Unspoken, 2015, b113, pagina 55

De woordeloze dans

Als je danst ben je stil en transparant. Je ziet iedereen denken en
dromen. De lichte en de donkere kant walsen elkaar af. Als mensen
dansen, echt dansen, zijn ze niet langer bang. Ze zijn buiten hun
muren gaan wonen, ze wanen zich niet langer alleen.
Regelmatig zweven witte duiven boven het danspaar, dat is goed
voor de sirene sfeer. Duiven zorgen er ook voor dat je elkaar niet
op de tenen trapt. Dansen hoort niet pijnlijk te zijn.
Morgen doen we de sinaasappel dans – bedenkt hij nu al met rode
wangen.
Zij lijkt zijn zwijgende stem te horen, die dag zal de traagste dag
van hun leven zijn!
En wat doen de muurbloempjes verder met de fladderduiven?
Zij leren de vredevogels borduren. Voortaan zijn alle witte kakjes
voorzien van kleine, kleurige kruissteekjes. Je zou er jaloers van
worden als je zelf niets beters te doen had.
Jaloerse mensen dansen niet, zij worden weggejaagd door de
wassende maan en leven te kort voor verandering.