Algenman, 2015, bewerkte foto

De groene pestkop

Iemand gedroeg zich als een spotlijster achter een paniekkat aan.
Niet heel lang, maar lang genoeg om erg hanig en pesterig het
leven van een ander flink zuur te maken. Wat de ander ook deed
om er onderuit te komen, niets hielp. De woorden werden niet
verstaan.
Maar op een dag, een zwarte dag voor de groene spotter, kwam
iemand anders op het idee hem eens een lesje te leren.
Hij had een grote mond en scherpe tanden, dus beet hij hem diep
in het nekvel. De spotter had het niet zien aankomen en was ineens
klein en willoos. Hij probeerde zich nog wat los te rukken, maar dat
deed alleen maar nog meer pijn.
Beschreven levens zijn vele malen interessanter dan levende lijven,
siste de aanvaller en beet de spotter tenslotte dood.

Heel de buurt was blij met deze daad en men vertelde het wrede
verhaal nog jaren lang door. Minutieus werd beschreven hoe die
nare algenman met een doodbeet aan zijn einde was gekomen.
Vertel me van het begin tot het eind, langzaam en met alle details,
zei men dan. Men genoot, het was heel opwindend.
Voortaan heerste er een vredige rust in de wijk.
Men hunkerde af en toe stil en stiekem naar de verdwenen pestkop.
Soms denkt men in een wolk het gezicht van de plaaggeest nog te
zien. Dat is zijn wraak.
Daarna gaat het heel vaak zo hard regenen, dat het lijkt alsof de
hemel leegloopt.
Hij kan nog steeds geluk is onmogelijk doen.