Niet kunnen slapen, 2015, computertekening

Bij volle maan

Volle maan maakt de mens vaak slapeloos.
Groot, dik, blank is zijn zonnige gezicht in het maanlicht.
Hij ziet van de verschrikte sterren de harten opengaan en draait
daarbij een willekeurig pirouette. Als hij ineens zijn benen strak
verankerd draait zijn hoofd en lijf nog wel vijf slagen door.
Stilstaan onder de maan maakt dat de aarde ook stil staat. Even
is er dan alleen een wonder, geen drieste dood.
Ik die dit zeg, waarschijnlijk niet goed wijs, ben slaapdronken
(wat overigens niet erg is) en tol.
Buiten bewaakt de boom voor het huis iedere opstandige opzet.
Een enkele ster valt. Een enkele mens wenst zich iets moois, om
weer verder te verdwijnen in eigen droom.
Natuurlijk weet ik ook wel dat als een ster valt, de lucht aan het
aderlaten is om de volgende dag weer fris en vrolijk te kunnen zijn.
Dat heeft de uit steen geboren aarde nu eenmaal nodig. Net zoals
ze af en toe vol walging gloeiend moet spuiten. De vervloeide ogen
braken dan onbesuisd, terwijl de voorraadschuren en de troggen
vol vruchtbaar leven kreunend verschrompelen.
Ik zei het al, de volle maan maakt dat je anders denkt en doet.
Bij volle maan groeien de dichters om overdag leeg te stromen.