Slaper, 2012-2015, bewerkte foto

Leegte

De woorden in zijn hoofd zijn verdwenen. Er was te veel gezegd.
Iets bracht hem in slaap. Het lege beest kroop onder zijn huid.
Soms doezelt hij licht weg om daarna weer met een schok
wakker te schrikken. Hij weet niet waarvan. Slaapkamerkleed-
jes spreken niet. Eenmaal wakker wordt hij onrustig.
Niet zoveel later kruipt hij stijf uit bed.
Beneden ligt Wolf, zijn hond,  rustig te slapen. Hij wel.
Toch voelt het beestje dat zijn baas wakker is. Hij strekt zijn
voorpoten, geeuwt zijn bek open, schudt krachtig zijn stijve kop
met een klapperend geluid, alsof zijn botten rammelen.
Het baasje hoort niets, hij is doof. Al heel lang. Wolf weet dat
en waakt daarom alert.
Heel lang kijken ze elkaar aan. Wie doet de eerste actie?
Beide de tong licht uit de mond/bek. Nu geen tanden laten
zien, nee, het is nog niet de bange nacht.
De dove man zit in de stoel. Handen op de gladde, stalen buizen
van de leuningen. Hij verdeelt zijn aandacht tussen die handen
en zijn hond. Die lijkt weer te slapen, de grote hondenrug rijst
en daalt regelmatig bij iedere ademhaling.
Soms doet Wolf kort één oog open. Er is niets, dus blijft hij onder
het bureau liggen, aan de voeten van de wakkere baas.
Zo blijft deze dag leeg verder gaan. Onze man hoort het niet.
Het geluid van de dag is niet aan hem besteed.
Stilte is een mooi geluid.