Gezichtsverlies, 2015, bewerkte foto

Verdiende rust

Zij keek op haar klokje.
Er waren nog geen tien minuten verstreken.
De stilte in de kamer nam toe.
Zij deed haar ogen dicht, jezelf steeds aankijken is heel vermoeiend.
Je kan zomaar je gezicht verliezen.
Lange zucht.

Hoe overbrug je jezelf? In vrijwillige stilte?
In een automatische reactie sloot zij haar mond en ogen, keerde
haar trage lichaam op zij.
De stilte was nu helemaal hoorbaar.
Met een klap viel hij in slaap. Middagdutjes doen meestal wonderen.
Kort daarop voelde zij de kamer voelbaar verdikken. De lucht hing
zwaar op zijn oogleden. Nu niet spreken, nu stil zijn en niet bewe-
gen, droomde zij. Zij hield daarbij de buik in, misschien zou zo
haar overtollig vet wel wegslinken…in je leven doe je niets anders
dan op je zelf teren, eerst het vetste vet, daarna de rest…mensen
zijn keurige kannibalen…we teren op onze genen…we laten alleen
onze stront na…nee dat is het niet…ik niet…ik baar kunst, dat is
mijn taal…ik blijf altijd rijk…ik denk dat ik nu geschiedenis maak
en kan dus nooit verdwijnen…wist zij druk dromend.
Toen spatte de luchtkubus uiteen en werd zij met een schok wakker.
Eindelijk was alles voorbij, zij begon zachtjes met zichzelf te spreken.
De kwetsbare stilte piepte door de kamer.
Lange zucht.