De wegen, 2015, computertekening

Filosofische notitie

In mijn agenda staat: handelen is uitrusten.
Is dat zo? Het is waar, geen enkel probleem is oplosbaar. Het wezen
van een probleem is dat er geen oplossing is. Iets zoeken betekent
dat er iets niet is,
Denken is dus niet kunnen bestaan.

Zulke uitspraken kunnen je vermoeid maken, omdat je het bijna
snapt. Die geestelijke vermoeidheid is gewoon niets anders dan
ongeduld. Het voortdurend wegrukken uit je gewenste werkelijkheid
voelt dodelijk, maar is het niet. Het is een simpel genot van je
hersenen. Zij vertellen je dat je ergens aan lijdt, dat je iets mist
waar je misschien naar je verlangt.
Een ander stuk zegt dan ook nog dat het lijden eigenlijk geen lijden
is maar  creativiteit. De samenstelling van je angst dicteert. De  niet
bestaande herders doen ongevraagd hun werk. De ziel heeft als het
ware zware spierpijn, waardoor je je wat misselijk voelt, passief blijft.
Een dichter schreef ooit: ik ben misselijk uit begeerte. Dat vond ik
een mooie zin. Daarom heb ik hem onthouden.

Zo heftig is mijn leven niet. Ik wil daarom misschien ook schrijver
zijn. Graag wil ik wonen in een overmaat aan vale, donkere stiltes.
Daar dondert het heerlijk en plotseling op een eerlijke, haastige
manier. De mechanische echo die daarop dan volgt is geweldig.
Ik zal bij herhaling net zo onaangekondigd met mijn ogen veel-
zeggend gaan knipperen, terwijl de ademhaling tegelijk nogal
benauwd is.
Ondertussen ben ik een soort speelkaart, een oude, onbekend
van kleur voor een ander. Het spel is nog lang niet zoekgeraakt.
Ik ken mijn waarde. De fictie vergezelt mij als mijn schaduw.
En nu wil ik slapen.