Onno ongeloof, voorstudie, 2007, 40 x 40 cm, acryl

  Kees Ongeloof, 2007

De O van ongeloof

Met het werk van Onno had/heb ik nooit veel gehad.
Zijn romans staan vol bizarre, verhalende invallen. Wat moet je ermee?
De ontstane ontsporingen zijn tegelijk vrolijk en droevig. Lijken daardoor
op een goedkope goocheltruc. Het is beslist geen spetterend vuurwerk.
Zijn boeken horen duidelijk bij de dikke stapel romans waarvan je niets
bijblijft. Het heeft geen grond. Het blijft niet in je oren hangen.
Nee, voor mij is het niet genoeg, het is veel te slappe pap.
Bovendien heeft Onno alles van horen en zeggen, deze buurpraatjes
weten net wat werkelijkheid is. Door voortdurende relativering is iedere
voorstelling te week en hangt het verhaal in een dikke mist.
Echt! Het maakt hen nogal ongeloofwaardig.
Is er dan nog hoop? Is er nog zoiets als eigen aanwezigheid te bespeuren?
Ik vrees van niet. Alles is namelijk zijn probleem, wist hij onlangs nog in
een krantenartikel te melden.
Hij moet zich schoonschamen en zijn bleke lijflurven pakken.
Open staan voor iemand misstaat niemand, stond toch in de tram?