Dark Light, 2003, acryl, 30 x 40 cm

Slappe poot, slappe noot

Je weet nu wat een schemerlamp doet. Het staat graag stil en rust
op een poot. Je weet nu wat muziek doet. Muziek laat de zon schij-
nen en wil niet dat mensen dood gaan.
Zodoende is het een vreemd gezicht als een lamp muziek probeert
te maken. Dat is niet de bedoeling, daarvoor is hij niet gebouwd.
Ik zag dat het dan fout gaat. De dragende poot werd snel slap, al
deed het zijn uiterste best om een nog nootje uit de teen te persen.
Het werd helemaal niets, alleen maar wat slappe treurigheid.
Een lamp is om te branden. Punt uit. Als een lamp wat anders wil is
een lamp geen lamp meer, dan is het een donkere voddenzee.
Ophouden dus met die ongepaste, geharnaste waan, je kan net zo
goed blijven zoeken waar het waterluik van een wolk is. Onzin. Niet
doen! Het bederft alleen je fantasie, verdooft je voorhoofd, maakt
je juwelen op slag dof.
Stoppen dus met die stoffige gedachten.
Gewoon over wat anders beginnen is de beste remedie, terwijl je je
slechte adem over je laatste zure buurman blaast. Spoedig zal de
overvloed overal roekeloos je hart en hoofd verblijden, omdat jij het
speelgoed gaf.
Mijn gemompelde ogen gaan hierbij stralen als een smidsvuur.
Een mooie, rode waas is prettig warm.