Twee personen, 2016, computertekening

Positie

Het gebeurd al. Iemand had grote haast op weg naar een afspraak
en raakte buiten zichzelf. Hij snelde te hard door de stad en dan
beleef je niets. Dan sta je ineens alleen. Het overkwam hem meerdere
malen en zo kwam het dat hij ineens met z’n tweeën op een hoek
stonden, dus niet meer alleen. Wonderlijk hoe dat soms volkomen
onverwachts, besluiteloos kan gaan.
Zover zijn wij gekomen, zeiden ze tegen elkaar en vonden dat meteen
heel grappig. Laten we proberen er even stil bij te staan, zei de eerste.
Ja, haakte de ander aan, net als een wandelaar doet. Weer gelach.
Zullen we zonder gedachten doen? vroeg hij. Dat werd niet grappig
gevonden, want het was te bekend, ze deden nooit anders.
Laten we een sigaret opsteken, riepen ze daarna beide in koor.
Niemand was meer ontheemd. Het vuur werd aan elkaar gegeven.
Ze keken elkaar soms schichtig aan bij het uitstoten van de rook.
Ooghoeken geflikflooi.
Maar hoe lang duurde geluk?
Verpletterend kort, niet langer dan vijf minuten.
Na de sigaret holde ieder op zijn beurt weer als vanouds naar een
zogenaamde afspraak (zonder de weg te vragen).
Alles verliep weer verder, zonder gedachten, zonder richting, zonder
verleden.
Soms is het leven een complete herhaling, totdat je een verrekijker pakt,
scherp stelt en het perspectief volgt tot in het verdwijnpunt.