90 Graden familie, 2016, schets

Gezin gezien

Midden in de stille nacht lag ze op bed met haar ogen dicht, ze kon
de slaap niet vatten. Ze wou te graag en dat moet helemaal niet.
Het was helemaal onzin te bedenken dat ze zichzelf met grote wil
in slaap kon toveren. Dus daar lag ze dan in halve toestand tussen
waken en slapen.
Ze hoorde van alles.
Het meeste kwam voort uit de rest van die dag. Ze had echt meer
moeten zeggen op talloze momenten. Gewoon de wind van voren
laten blazen. Maar ja, ze mocht zich er niet mee bemoeien, ze moest
haar mening voor zich houden.
Inwendig kookte ze. Vader en dochter zaten de hele dag vreselijk te
bakkeleien. Vooral de dochter ging luidruchtig te keer en dan kon hij
natuurlijk niet achterblijven. Ze waren te veel gelijk, gelijke genen.
Moeder bleef mooi stil en liet de boel lekker vastlopen, waarop zij
prompt alles over zich heen kreeg van beide ruziemakers. Het was
ineens haar schuld. De derde persoon is vaak de pineut.
Uiteindelijk kwam het er op neer dat iedereen apart ging slapen.
Ze viel pas in slaap toen ze bedacht dat haar man meer een bevend
rietje was in plaats van een vlijmscherp mes. Bovendien is er morgen
weer een dag waarop iedereen weer anders weet en doet.
Toch waren deze mensen erg aan elkaar verknocht. Hun ruzie maken
had iets positiefs. Wie voor het huis langsliep hoorde altijd een vrolijk
praten en lachen of anders klonk er wel een mooi dromerig muziekje.
door de muur.
Door de jaren heen werden ze steeds meer één.