Lalalatak, 1999, tekening, 65 x 95 cm

Het verhaal vertelt

Inmiddels ben ik zover, ik wil mijn verhaal vertellen. Ik ben vastbesloten.
Maar er zijn nog wel een paar vragen waar ik nog een antwoord op moet
vinden.
Mijn informatiebron is een goede vriend en ook een opschepper. Je kan
aan het zenuwachtig optrekken van zijn linker wenkbrauw zien dat hij
fantaseert of liegt. Dat weet hij niet, ik ga het hem ook niet vertellen.
Mijn vriend is verzamelaar van indrukken en daarom is hij heel nuttig voor
mijn te schrijven boek. Misschien had ik eerder aan hem moeten denken
om wat tijd te besparen. Hoewel zijn uitleg ook veel tijd kost, hij is
tamelijk breedsprakig, die vriend.
Waar ik beslist meer over wil weten is het aangrenzende bos. Op één
van mijn ochtendwandelingen heb ik daar een boom met vreemde
takken gezien. Het vreemde zit in de vorm, die is rondslingerend en
als je even stil blijft staan wil de tak ook nog wel eens gaan zingen.
Niet luid, maar toch. Het zijn La-la-la-takken.
Het eerste wat mij opvalt is de wending, ik raak niet uitverbaasd.
Hoe kan een tak zoiets bedenken? Er zit veel joligheid in de boom.
Of de natuur is richtingloos geworden, dat kan ook.
Voor geïnteresseerden: ik schreef er al eens over in Brown Breezer,
begin 2000, toen heette het Lentewind (later: Optical Illusion).