Not the pale moon, 2016 – 2000, bewerkte foto

Ruimte

Als meisje, beginnend vrouw, droomde zij veel.
Meestal nogal angstig van aard. Haar moeder zei dat het zoiets
als groeisels waren die haar zo plaagden. Ieder meisje die borsten
krijgt heeft daar immers last van. Je groeit er wel overheen.
Al bij haar tweede ademhaling zat ze er midden in.
Vanuit haar onderlichaam rolde een golf vloeibare nachtmerrie in
haar omhoog. Een dikke stroom akeligheid vulde snel haar hele
borstkas. Kort daarna ontplofte haar hart bijna, het kroop snel weg,
door haar hals naar haar schedeldak. Daar aangekomen ontstond
er een binnenwaarts knetterend vuurwerk. Haar hoofd zat boordevol
gloeiende prikkelpunten.
Ze voelde zich bijna blind worden. Omdat bijna nog niet helemaal is,
telde ze vijf seconden uit de tijd weg en liet alles via haar vingertoppen
snel uitstromen.
Op zich is dat een knappe prestatie als je in zo’n angstdroom een
bewust ingrijpen kan veroorzaken. Helaas herhaalde de droom zich
daarna weer als de wiedeweerga. Alles begon gewoon opnieuw, nu
met een rottige, venijnige variant. Ai!
Ze kon een hele tijd niet meer slapen.
Pas toen ze trouwde ging het weer over.
Alleen een volle maan hield haar nog uit de slaap.