Ingres kalender, 2016, bewerkte foto

Een mooie geschiedenis

Haar naam was Lan.
Ze vertelde dat ze haar naam best mooi vond. Bij het uitspreken
maakt je tong een lief klein bochtje en gaat dan weer terug naar
het begin, verklaarde ze.
Inderdaad, je zou zomaar een mooi liedje met haar naam kunnen
maken. Warm en verlaten. Iets als de blues. Iets droevig warms.
Zij hield erg van bloemen: bloemen zijn de mooiste littekens van
de natuur. Natuur troost, maakt alles dieper en begrijpelijker.
Omdat niemand dat liedje voor haar schreef begon ze als bijbaantje
zelf teksten te schrijven, kon er net van bestaan.
Toen ontdekte ze dat ze altijd iets donkers met zich meedroeg.
Zij kon niet zomaar schitteren in de zon.
Het maakte haar onzeker en kapot. Ze strafte zichzelf met: lelijke
mensen zoals ik, blijven niet lang op deze wereld, zij behoren niet
op deze mooie plaats, gaan vroeg dood.
Toen kwam ineens de liefde.
Je mag nooit meer bij me weggaan, zei hij.
Vind maar een manier om mij te bedwingen, antwoordde zij.
Bij deze gebeurd, zei hij en gaf haar de lelijkste ring van de aarde.
Deze zware ring moet je elke dag en nacht dragen, tot dat we
trouwen, dan mag je hem omruilen voor een mooie diamant.

En zo gebeurde het.
Dat kan alleen als je Lan heet.