Territorium, 2016-2001, bewerkte foto

Dwaalgast

Haar afstand breekt af wanneer de duisternis invalt.
Geen enkele verbinding sluit nog aan. Packman pakt!
Even raakt ze licht in paniek, de adem stokt, maar dan bedenkt
ze met evenveel gemak dat ze veel sneller is dan iedere man.
Zo kan ze overleven.
En jij, jij kan zelf niets anders doen dan oplossen in die duisternis
en jezelf dan weer terugvinden in een café om de hoek.
Daar komen alle imposante, rustige mannen alles wegdrinken, ze zijn
dwaalgeesten, herhaalgeesten van het late uur.

Zonet stond ze nog aan de rand van het bal, ons roze prinsesje.
Toen vlogen de nachtvlinders bij haar binnen, samen met de nevelige
nachtmist, die alles zo mooi voorgoed laat verdwijnen in het niets.
Het is al laat in de winter, misschien is het al twinkel voorjaar.
Ze kan zich nauwelijks beheersen in het nieuwe.
Ver weg van de dwaalgasten maakt ze zich op voor goedbedoelde
ontmoetingen. Haar waarheid komt snel dichterbij.

Anderen zeiden dat dit verhaal niet waar kon zijn.
Je kunt de proef op de som nemen door je diepste gedachten aan
jezelf te vertellen om ze daarna precies zo uit te voeren.
Dan zul je zien dat in iedere ruimte de anekdote klopt.