Weggezicht, 2016, boek 114, pagina4

Vrij hoofd

Een naamloze verteller had last van een stil oog en moest naar de
dokter. Die schreef hem lange kunstwandelingen voor.
Hij moest iedere keer net zo lang doorlopen tot hij de wandelaar
in hem onder de duim had gekregen.
Vol goede moed begon de verteller aan de opdracht.
Het enige wat hij onderweg zag was de buitenwereld. Het werkelijke
landschap was omlijst door een kleurloos stuk lucht. Alle twijfel zat
in een slordig aangebrachte blinde vlek.
Terwijl hij zo diep liep werd het hem duidelijk: je kunt een ander
nooit duidelijk maken wie je eigenlijk bent. Je blijft een vreemdeling,
die binnenvalt en zichzelf vrijwillig verminkt.
De verteller was nu eenmaal iemand die intens gesteld was op zijn
persoonlijke levenssfeer en het scheiden van de openbare ruimte.
Niemand kende hem zo echt als hijzelf.
Later, als negentigjarige, bedlegerig geworden, wist hij dat alle
wetenschap via zijn dakraam naar binnenkwam. Daarbij betastte hij
regelmatig zijn betrouwbare geheugen. Hij voelde zich een groot
genie in eigen huis en bed.
Er was veel kunst in huis. Dat houdt je scherp.