Dagdief, 2014, tekening, A4

Verbaasd

Vandaag luisterde ik naar een cd, Swoon, waarop wonderschone
melancholische liedjes staan. Je raakt er zo lekker droevig van, de
kleurige minimale melodietjes raken mij altijd diep. Het warme
stemgeluid, aangevuld met een Ensonic EQS1 synthesizer, vloert
me gelijk. Ik drijft lekker ver weg.
Ook voelt het prettig tijdloos, het zit vol liefde, heel intiem.
Bovendien zijn er maar 300 genummerde exemplaren, dus je bent
so wie so al bevoorrecht.
Tijdens het luisteren kwam ineens een beeld in mijn gedachten:
Ik zat in mijn enorme Parijse woning naar een liedje te luisteren,
terwijl mijn hoofd goedkeurend, ritmisch meeknikte. Ik raakte nog
al onder de indruk van de kracht van het lied. Iets mooiers was er
even niet.
Toen ontdekte ik in de hoek van mijn kamer een oud kind, die zich
in een tutuutje had gehesen. Zij keek mij quasi verbaasd aan, zoals
alleen zulke meisjes dat kunnen doen. Ik vroeg haar wie ze was en
wat ze daar deed. Geen antwoord natuurlijk. Weer die gespeelde
onschuld. Brutaal. Ze bleef me sterk aankijken en ik werd geraakt
door een lied in mij zelf.
De stoelendans kon beginnen.
Hier in mijn appartement botsten twee werelden, die ik  zelf had
geschapen hardhandig op elkaar: de wereld van de schrijver, die
steeds opnieuw ontdekt en de wereld van de bemiddelaar, de
zoekende diplomaat.
Ik weet dat men mij vaak benijd om mijn talent. Heel jammer.
Kennis, woorden, materialen, vormen, details, aanzichten, aspecten,
vergelijkingen, inzichten, verbindingen,niets is voor mij veilig.
Ik steel alles, ben een dagdief.
Intussen is mijn ego er zo aan gewend geraakt dat het gewoon is
en niet anders meer kan.
Ook:
Ik ken mijn plaats en luister graag. Ben niet gauw verbaasd.