Vanaf morgen heeft alles zin, 1997, tekening, 80 x 65 cm

Toen is geweest

Halverwege leg ik het gesprek stil. Ik heb er schoon genoeg van,
waarom moet hij zijn hart altijd zo luchten ? En bij mij?
Fel zeg ik: Waarom altijd zo autobiografisch?
We zitten toch allemaal ergens in dezelfde shit?
Hij pruttelt nog wat na, iedereen maakt toch gebruik van zijn leven?
Waarom mag het niet over jezelf gaan?
Kan ik het helpen dat ik zoveel beleef?
We stonden mijlenver tegenover elkaar blijkbaar.
Nou ja, ik deed misschien ook wel wat overdreven en waarschijnlijk
was ook niet alles echt voor hem bedoeld, maar al dat gezeur en
gestamel over toen en toen en ik en ik was ik zat. Dus benadrukte
ik nogmaals dat hij nogal in hoofdletters sprak.
Je bent overspannen, liet hij weten.
En dat was waar. Van schrik tik ik nogal hard met mijn aansteker
op de houten tafel. Over irritaties gesproken! Ik zag zijn strakke
blik en hield er snel mee op. Van mijn moeder wist ik nog dat
dodende blikken een waarschuwing vooraf zijn.

Over doden, de mensen die er niet meer zijn, kun je blijven praten,
vulde ik aan, die hebben geen weerwoord meer en dus zijn ze on-
gevaarlijk, ze zwijgen eeuwig.
Daarna vielen we meer samen. Vroeger was toen is zo’n mooi begrip.
Het haalt de stilte in huis.
Hij haalde spontaan een frase uit een mooi gedicht aan:

je sterft gewoon, sprak ze
uit de binnentuin kwam ze
op stamelvoeten
die nacht was de wind
niet in de oleanders

de rest was hij vergeten net als de naam van de dichteres.
Het verleden wordt steeds leger, het vergeten vergroot.