Janus, 2016-2014, bewerkte foto

Dubbel hoofd

Ik was als kunstenaar een kind van mijn tijd.
Toen ik vier was ging mijn eerste tekening over heldhaftige gedachten.
Waar het vandaan kwam weet ik niet, waarschijnlijk had ik iets ge-
hoord van een oudere broer. Ik tekende een feniks, de voorbode van
een wijs bewind.
Met wat ik tekende kon ik met gemak een tas vullen. Allemaal in
de achteloze uren gemaakt.
Het klinkt wat opschepperig maar het is ook waar, het is zo gegaan.
En nu komt het wonderbaarlijke: nog steeds gaat het zo.
Het is een groot, gewaardeerd wonder. Geen enkele dag zit ik zonder
idee of verbeelding. De bron vult zichzelf constant aan zonder er om
te vragen.
Misschien heb ik het geluk van de wereld dat ik de huilende wind
kan verstaan. Bij ondergaande zon spreekt hij tussen de bladeren.
Zo weet ik hoe ik schade kan vermijden. Het wordt me steeds op tijd
ingefluisterd. Daarom zijn mijn botten zorgeloos en loop ik hand in
hand met de hele dag.

Sommige mensen zien mij in de nacht met een hoge mast op mijn
eenzame boot meander varen. Dat kan, maar zij vergissen zich, ik
ben nooit eenzaam en vaar niet. Ik wandel en veeg ondertussen
hoogstens mijn bloesempad wat schoon.
Te midden van alle inspiratie ben ik mijn eigen vrije bron en dat
zal ook zo blijven. Als kunstenaar ben je eigenlijk vertaler van het
overleven. Overleven kan nooit saai zijn, zelfs niet in barre tijden.
Ik verwacht van mezelf dat ik altijd meedoe, ik heb tenslotte ooit
de hongerdood overleefd.
Ben nu op goed gewicht. Kijk rustig rond.