Zwarte tulp, 2016, computertekening

Het verschil

Dit niet bestaand werk uit 2016, immers digitaal, is ergens wat
raadselachtig. Kennelijk was het belangrijk om de verbale formulering
Zwarte tulp los te maken van het letterlijke.
Wat moeten we met de verbeelding?
Wilde ik iets mededelen? Was ik in de war?
Feit blijft dat ik tweeslachtigheid boeiend vind. Net zoiets als twee
zielen in de borst. Een soort droom-aspect. Iets moet meerduidig
zijn, anders is het te klein. Verlangen en verrassing vallen samen.
Ook boeiend: aan de oppervlakkige buitenkant is lang niet alles te
ontdekken. Halverwege ontdek je iets onverwachts. Dat hoop ik in
mijn eigen werk te kunnen vinden.
Raadselachtig werk, raadselachtige mensen houden je geest scherp.
Voorspelbaar werk doet dat nooit.
Die maakt dat je lang gaat slapen.
Digitaal werk is een middel om te verbeelden. Ik dik het liefst het
middel dun aan. Niet uit zuinigheid, maar uit liefde. Het moet
transparant, open, zijn. Lagen moeten kunnen optellen, strijden.
De compositie is simpel, helder. Er zit snel een diagonale werking in.
Altijd onbewust gehad. Het geeft mij een gevoel van evenwicht.
Een werk moet er telkens steeds weer anders uitzien. Een beetje
anders is duidelijk al anders.
Misschien zou een werk, tekening of schilderij maakt niet uit, steeds
hetzelfde kunnen heten:
De terugkeer van het werk, gevolgd door een nummer.