Droom, 2016, computertekening

Verdwijntruc

Zij draagt veel zwart, de kleuren van de tijd. Is koppig.
Tegen hem zegt ze nog: Ik aanvaard het als je me aanraakt. Ik zie
de honger in je hand…..maar doe het snel, er is weinig tijd.
Daarna snakt ze zogenaamd naar lucht. Zijn arme huid vecht met
zijn bonzend hart. Hoe krijgt hij haar uit die strakke jurk?
De film begint zijn leven. Hij doet zijn hand, die glijdt naar beneden,
blijft stralend hangen op haar opgeheven bleke dij. Zij wendt haar
hoofd snel af, geeft hem kort de ruimte. Haar haar lijkt per minuut
donkerder te worden in de duisternis. Zij is bijna zijn wens.
Zij is mooi, hij wil haar helemaal zien, maar zij is doof en verdwijnt
in het sprakeloze niets.
Het leven walst voorbij ondanks de prop in zijn keel.
De film telt ineens haar laatste minuut. Zijn naakte hand rust nu op
haar kloppende buik, de zomer golft zich warm.
Terwijl hij haar kust floept ineens al het licht aan en zij bedankt hem
met een korte groet.
Daarna verdwijnt iedereen in de nacht.
De bioscoop is weer van zichzelf