Warhoofd, 2016, computertekening

Roddel-oom

De vervelende gewoonte roddelt door.
Tenminste zo lijkt het. Als een klam kleverig stuk snot blijft het
dagenlang hangen. De fluimende ogenblikken zijn al niet beter.
Het leven ziet eruit alsof een ander het leidt.
Ineens vraag je je af: besta ik eigenlijk nog wel?
Op dat moment ben je erg kwetsbaar. Nieuwe schoenen kopen
zou zomaar een probleem zijn. Elke stap dichter bij de winkel
maakt de pas trager. De zolen worden dik. Het holle onder de voet
zucht diep. Je wilt absorberen in wat dan ook.
Je weet dat dat ingekeerde lopen nergens goed voor is, maar je
komt er niet uit, je gaat al voor je er erg in hebt.
En als je nu eens ontzagwekkende zijsprongen zou maken?
En als je nu eens van een steigerpaard een renpaard zou maken?
En als je nu eens niet bang zou zijn voor de grote metamorfose?
Zou die vervelende roddel dan vanzelf ophouden met zijn kletspraat
en zich koest houden in een dichtgeklapte schaamschelp?
Vast niet.
Je zult zien: daar zijn ook weer van die uitslovers, de uitlopers, die
geen verschil weten tussen de danser en zijn dans. Spoedig sijpelt
de nieuwste leugen vol veerkracht de miezerige mensenzaal in.
Het is dweilen met de kraan open.