Foute man, 2016, computertekening

Eens

Eigen ervaringen mengen zich zonder dat we het in de gaten hebben
met verhalen van familieleden, fantasie doet er een schepje suiker
bij en emoties verkleuren de werkelijkheid verder. In dit proces van
herinneren zijn foto’s de stilzwijgende getuigen.

Mijn herder; het beeld van hem dat in mij leeft is bepaald door foto’s.
Zijn volle brede mond, plat en donker haar, de foto’s hebben zijn
gezicht gefixeerd. Toch, als ik rustig terugdenk, komen er ook scènes
naar boven, als korte filmpjes uit mijn geheugenarchief.
In die filmpjes blijft het gezicht van de personage onscherp, welke
kleren hij droeg tijdens die ruzie, ik weet het niet, of welke jas hij
aanhad toen we die eindeloze wandeling langs de autoweg maakten
of zogenaamd cantharellen gingen plukken.
In de reconstructie van het verleden functioneren foto’s als stempels
in de bouw, als stutten die de tijdelijke constructie op haar plek
houden en zo de uiteindelijke vorm van het huis bepalen.

Zijn stem heb ik niet opgeslagen, zijn geur niet en als ik mijn ogen
sluit en zijn beeltenis verschijnt, welke emotie komt er dan boven?
De man is al lang overleden en toch kan ik die lieve speciale blik niet
vergeten.
Snel prik ik een foto boven het kabinet.
De foto dringt zich op, schuift tussen de man en mijn herinneringen.