Veelkop, 2016, computertekening

Stil avondwerk

Steeds stiller is zijn stillere tred van zijn stem. De gesplitste oren
hebben veel werk te doen. Boven het avondrood schijnt bijna een
trage maan. De duistere sterrennacht zal zo wel komen.
En dat is mooi, want hij houdt van de nacht. Het maakt hem vaak
vlammend zonder haast. Hij krijgt er vele gezichten van.
De nacht is als een altijd voortzeggende echo, berg en dal lijken één.
Zwart verbindt het onmogelijke. De toen en de thans gaan dansen.
Bronzen beelden mompelen door in oude of jonge bomen.
De nachtelijke duisternis neemt alles op. Donkere stemmen zijn
gevaarlijk voor schaduwen.
En de schilder?
Zijn einde is nooit nabij. Zijn drijvende vingers weten de weg.
Zijn wijsheid is een gangbare wijzer, die langs alle tijden loopt.
Hij hoort zijn hartslag met zijn handen en weigert een donker
ding te zijn. De nacht is donker, hij niet. Hij is een omarmende
veelkop, die naar denkbeeldige wolken wenkt. Van stijgen en
ademhalen krijg je lucht. Het lichaam stapelt zich op van grote
vreugde. Hij is zijn eigen aquarel van de dorst. Zijn zonnige ogen
worden op hart-hoogte afgeschoten. De tijd staat stil aan zijn blote
voeten. Het werk ontvouwt zich omdat de hand het vertrouwt.