Verbond, 2016, computertekening

Oeuvre

Meestal ben ik lief voor dingen die er niets aan kunnen doen.
Ik ben vrij in al mijn gedachten, ik kan denken wat ik wil. Als
ik op zoek ben naar een taal, een gebaar, vind ik het meestal
zodra ik ga lopen. Lopen is goed voor je hersens, ze gaan er
van stralen. Benen en hersens hebben een verbond.

Dit is geen dag om met stralende argwaan te beginnen, nee,
dit is een dag om wonderbaarlijke kinderen op te tillen, al zijn
die kinderen niet van vlees en bloed.
Het aantal kinderen heb ik nooit geteld maar neem maar aan
dat het er vele duizenden zijn, waarschijnlijk rond de twintig-
duizend na vijftig jaar zelfstandig werken.
Vele kinderen bestaan allang niet meer, zijn verkocht of vaak
weggeschilderd in de creatieve nacht.
De meeste werken hebben iets van vlugverkering. Je weet zeker
dat na een aantal jaren, maanden, nee uren, alles weer uit elkaar
zal vallen. Iets nieuws neemt het over, omdat ik zo vrij ben om te
vrijdenken.
Ik kan aanwijzingen zoeken en ook vinden, oplossingen voor grote
orkanen en cyclonen aandragen, omdat ik nooit wegren en andere
dingen zie.
Anderen, meelopers, zullen mij daarin volgen.
Klinkt goed.
Waar ik niemand ben, vlij ik mij tegen zonbeschenen gevels.
Ik ben op zoek naar de zachtste plek van mijn vel.