Simply head, 2016, schets

Mens en idee

Toen ze daar gezamenlijk over de harde grond, zuchtend de harde
bobbels overslaand, zwijgend verder kropen dachten ze niet meer
aan gister. Gister had geen enkele zin. Hun gedachten haakten
voortaan in het nu, in de net voorbije seconde. Zo overleef je. Zo
heb je een kans.
Als je niet meer een persoon bent en een nummer bent geworden
is alles gelijk onzin. Vreemd genoeg brengt die dode gesteldheid
je verder.

Een bewaker zei eens dat spreeuwen niet kunnen overleven, want
spreeuwen kun je niet genezen. Overal staan schoteltjes met melk
of vies regenwater klaar, maar ze nemen niets, ze geloven niet in
de geneeskrachtige werking ervan en dus gaan ze dood.
Ook hebben deze spreeuwen nooit een naam. Niet nodig, dieren
weten hun naam of die van een ander niet. Mensen gebruiken namen,
dieren ruiken tot hun kop er wit van ziet.
Zo zaten ze daar dus na de kruippartij in een dove leegtoestand. Als
je alleen maar zit en zwijgt is er niets meer, alles is luchtledig.
Hoelang overleven deze spreeuwen deze kale zwijgstilte?

Hooguit in een automatische reactie zou misschien iemand zijn mond
openen om een anekdote te vertellen. Met een in de stilte hoorbare
klap zou de holle mond daarna weer sluiten. Een ander zou nog meer
misschien ook even zijn mond openen en wijzen met een gestrekte
vinger om daarna in berusting zijn hoofd weer op de borst te laten
vallen.
Morgen bloeien de metamorfosen stond op het hek bij de ingang.