Sterfdag, 2016, computertekening

Uittreding

Er kwamen gevaarlijke stralen uit zijn ochtendlijf.
De kwade reuk van de boze droom roeide nog oppervlakkig voort in
zijn onderhuid. Zijn stem had nog geen stem.
Over een uurtje zouden zijn ogen wel weer zo vrolijk als de zon
zijn. Misschien. Eerst moest hij de bergen vol rimpels verwijderen.
In de nacht had hij over iets gedroomd wat onuitvoerbaar was: hij
moest een lijst maken van woorden die men nooit uit zou spreken.
Iedere keer hoorde hij het woord wat hij op zou gaan schrijven diep
in zijn linkeroor gefluisterd. Irritant!
Wat hij ook probeerde tussen de listen en het schuimbekken, het
lukte hem niet iets op te schrijven. Daarom werd hij boos wakker.
Maar inderdaad, na een uurtje smeulde zijn goedheid alweer en
werd zijn hart een dansende schelp. De harmonie was daardoor uit
de envelop gehaald. Schelpen glanzen mooi in ieder vocht omdat zij
het geheim van verborgenheid met zich meedragen.
Pas in de nacht kwam het akelig verval. Het vervagende lichtte de
leegte op. Met een beetje geluk gingen daarna zijn handen dansen en
zo ontstond een groots en laatste werk.
Dat kan omdat het hart altijd gelijk heeft en het laatste woord pakt.