Lege buste, 2012, computertekening

Ver weg

Zijn gezicht is niets meer dan een witte schaduw, alsof hij zijn oog-
leden iets te stijf had samengeknepen. Misschien komt het ook wel
doordat die middag de zon te fel schijnt. Even geen gezicht. Te pijnlijk.
Wat je niet ziet is dat er ondertussen heftig wordt getrokken en ge-
schoven aan datzelfde gezicht. Het lijkt wel of de ogen, neus en mond
het voor altijd op willen geven en hop, daar is het gezicht groot wit. De
stijve ledematen zullen spoedig wel gaan volgen.
Is er dan niemand die even kan helpen vraag je je af.
Het duurt even een tijdje voordat iedereen beseft dat hier iets niet klopt.
Ze staren de niet-kop met open mond aan. Het is best griezelig zo’n wit,
weggegomd hoofd.
Gelukkig komt er een klapwiekende vogel aanstormen. Hij gaat op de
schouder van de man zonder gezicht zitten en peuzelt vol overgave al
het wit op. Maakt van de man weer een man. Het blijkt Picasso te zijn,
die net een al te overijverige bui heeft gehad.
Picasso heeft zelf van vele gezichten een rare rotzooi gemaakt, maar
deze vogel kan er ook wat van. Alles zit nu op de verkeerde plek, alles
is verwisseld. Zo praat Pablo voortaan met zijn ogen, ruikt met zijn oren
en ziet hij met zijn scherpe neus.
Het gekke is dat je hierbij een veilig gevoel hebt.
Hij heeft zijn eigen leven totaal in dienst gesteld voor de kunst.
Hij geeft je daardoor zijn broekzak met een juiste temperatuur.
Voor mij is hij een voorbeeld. Niet hèt.