Grootvaders geest, 2016, schets

In de nacht

Kan een silhouet ook jaloers zijn?
Als je van opzij alleen maar stemmen hoort en niemand ziet in de
uitgelezen ruimte, hoor je dat dan als muziek? Of wil je de woorden
toch verstaan en begrijpen?
Met woorden slingeren is iets moois. Misschien is het zelfs wel een
gave. Op papier val je minder op, je bent ergens onnatuurlijk of
onwerkelijk, je hebt immers niets te vrezen. Papier is geduldig en
zegt niets terug. Je digitale trots heeft een gelukkig gezicht.
Schoonheid en verwondering houden van papier, zij kennen geen
sterrenbeeld of lach. Jij bent de ploeteraar die om zich heen grijpt.
Jij vreest wel, al weet je niet wat.
Aan de andere kant kent papier wel schade en brand. Dus het blijft
altijd toch uitkijken geblazen, je moet de zwaailichten niet gaan
opzoeken.
Toen gebeurde er iets vreemds. Hij zat stil en zijn gedachten vierden
al een overwinning. Hij wilde zichzelf even feliciteren met die mooie
overwinning op het leven, maar iets dreef hem de nacht in.
Zijn silhouet verdween gelijk. Het zwart at alles op. Hij dreef op een
onbekend eiland in zijn laatste tijd.
Dat doet de wrede nacht!