Het gewicht, 2016, computertekening

Tijdelijk gevuld leeg

Elk ogenblik is een gloednieuw vel wit papier.
Dicht aankruipend tegen het heelal onderzoeken neergeschreven
zinnen kronkelend rond vingers van vuur. Wat levert het op?
De temperatuur van je gezicht en wangen laten je hart dubbel
kloppen, laten het tweemaal gestorven maanlicht, als voorteken
van groot geluk, onder je keel zien.
Pas op als alles net iets te dichtbij komt!
Als een ontbrandende roos verschroeit het alle vaste patronen en
begint de nieuwe geschiedenis al te ruiken. Omhoogvliegende rook
steelt snel de horizon. Je groeit dicht.
Je oorschelpen, vol golven gehoor, sprenkelen nieuwe melodieën.
Alleen je hoest land als een zwarte zwaan in het schemerlicht. In de
aftelling van geduld zit een soort vreemde hunkering.
Soms ervaar ik bij gevulde leegte de trillende uitdrukking van een
pauw. Het is een bijzonder moment.
In dat uitgemergelde uur ontvouwt zich vaak een gedicht.
De verlichting van woorden maakt alles een beetje mooier. Het is
de aan flarden gescheurde taal van de goudgele zonnebloem.
De zoektocht naar het juiste woord is angstaanjagend eindeloos en
kent geen vastgestelde laatste dag.
Kortom: het gemurmel laat voortdurend horen dat je vrij en gewoon
gevuld wilt zijn.