Writer’s block, 2012, acryl, 40 x 60 cm

Blokkade

Zijn silhouet was half ingedut en zweeg totaal.
Voor het raam hing een oud, rafelig gordijn dat zelden werd dichtgeschoven.
Hij deed alsof hij een icoon was van een onbekende heilige. Nou ja, onbekend,
hij was die heilige eigenlijk zelf. Hij was altijd alles zelf.
Maar nu had hij al een tijdje niets meer te zeggen. Er kwam niets meer uit
zijn geweldig hoofd. Al het gereedschap lag te verroesten. De boom was om-
gehakt. De wind gierde vol overgave en in volle vrijheid door de kieren van
zijn lege ziel. Je zou misschien nog kunnen zeggen dat hij sprak in zwijgen.
Hij had het zwaar. Niets bereikte zelfs de rand.
Het grote bellenblazen is nu voorbij had zijn vriendin nog half plagend en dus
serieus gezegd. Voortaan moest hij wonen in eigen leegheid en dat valt niet
mee voor een wanhopig figuur. De gelukzaligheid van vroeger was totaal weg.
Hij was volgens eigen zeggen van de werkelijkheid weggerukt. Kon er totaal
geen grip meer op krijgen. Deze blokkade was gewoon te groot.
Voor het ontwaken van enig zelfbesef moet je meer terugverlangen.
Hij schoot handelend te kort. Ieder middelpunt verplaatste zich per direct.
De meeste uren van zijn leven waren buiten hem om. Alles leek verloren.
Maar toen kwam de flirt en die verloste hem van zijn weemoed.
Zijn verlangen begon weer zonder pijn te groeien. Hij ontsloeg zichzelf als
het ware en begon over nieuwe grenzen heen te trekken. Verbijsterend wat een
mens kan doen als de verveling niet meer plaagt!
En zo kwam hij uiteindelijk in hogere kringen en zag de vrouw van zijn leven.
In waarheid werden ze meer dan gelukkig, ondanks moeheid van vorige eeuwen.
Alles was zo mooi dat het best waar kon zijn.